Hani Türkçe’de “Tanrının terk ettiği yer,” diye bir kavram vardır ya… Kimsenin yolunun düşmediği, ıssız, çorak yerlerin bir başınalığını vurgulamak için kullanılır. İşte Puerto Deseado da biraz böyle bir yer.Patagonya’nın göbeğinde, üç yanı göz alabildiğine uzanan boz renkli pampalara, bir tarafı uçsuz bucaksız okyanusa bakan bir yer… Deseado nehrinin ağzına kurulmuş küçük bir yerleşim.
Dokuz bin kişinin yaşadığı söylenen kasabanın bir buçuk mil açığında demirliyiz. Bulunduğumuz yerden botla karaya çıkmamız mümkün değil. Altı saate bir yön değiştiren ve altı knot hızla akan nehir akıntısını 3.3 beygir gücündeki kıçtan takma motorla yenmek olası değil de ondan. Hoş, daha büyük bir botumuz ve motorumuz olsa da tekneyi başıboş bırakıp karaya çıkmayı düşünmezdik.
Demirliyiz, ama insana demirliymiş gibi gelmiyor. Karinaya sürten nehir suyunun sesi, kamara otururken dahi seyirdeymiş hissi uyandırıyor. Güverteye çıktığımızda iki yanımızdan akan sulara bakınca son sürat gidiyormuşuz gibi bir duyguya kapılıyoruz.
Akıntı ve rüzgâr birbirine ters olduğundan, meydana gelen anaforlar, dalgalar tekneyi açık denizdeymiş gibi iki yana sallıyor. Uzaklar II bugüne kadar her demir yerinde başını rüzgâra çevirirdi. Burada ise tam tersi oluyor. Akıntı daha güçlü olduğundan kıçını rüzgâra veriyor. Zincirin üzerinde gidip, geliyoruz. Demiri kaldıracağız endişesiyle her an tetikteyiz.
Rahatsız bir demir yerinde olmamıza rağmen halimizden şikâyetçi değiliz. Teknedeki birikmiş işleri yapıyor, yorulunca havuzlukta oturup etrafımızda yüzen penguenleri, cormoranları (kaza benzer bir kuş türü) seyrediyoruz. Bu penguenler pek mahcup yaratıklar. Göz göze geldiğimizde utanıp kafalarını suya sokuyorlar. Cormoranlar kırmızı burunlarını uzatarak sudan havalanıyorlar.
Deseao nehrinin girişinde havayı bekliyoruz. Hava raporları yaklaşan bir fırtınayı gösteriyor. Hafta sonuna doğru, bundan sonraki rotamız üzerinde rüzgârlar güneyden çok sert esecek. Demir yeri güneye kapalı… Kötü hava geçtikten sonra yola çıkacağız. İnşallah…